Mijn naam is Joep. Als hond heb ik ook een mening, die ik in mijn columns graag verkondig. Zo’n mening is wel specifiek mijn mening en zal zeker niet door iedereen worden gedeeld. Als columnist ben ik een groot voorstander van vrijheid van meningsuiting en van vrije pers, maar men moet wel bedenken dat veel van dit soort vrijheden van meningen, altijd de specifieke meningen van schrijvers of cartoonisten zijn.

De afgelopen week is heel Europa opgeschrikt door de verschrikkelijke aanslag in Parijs. Deze aanslag was naar aanleiding van een voor extreme moslims beledigende cartoon van Mohammed. De eerste dagen werd er in de media nog gerept over het aantal doden en de aanslag zelf, maar al snel nam het in de media een andere wending en ging het nog vooral om aantasting en bedreiging van vrijheid van meningsuiting.

De media ontplofte en iedere journalist of programmamaker had hier in een krant of op televisie wel iets over te zeggen. Ook de Europese politieke kopstukken wisten zich geen raad om zich te uiten en zich naar Parijs te begeven om vooral steun te betuigen. Het noodlijdende blad Charlie Hebdo werd met een verschrikkelijke klap ontdaan van tien van haar belangrijkste mensen, maar werd dankzij deze klap wereldnieuws en kwam daarmee tegelijkertijd voorlopig uit de financiële zorgen.

Wat mij enigszins bevreemd, is dat de media deze week zo ongelofelijk veel ophef over deze situatie heeft gemaakt terwijl enkele dagen voor deze aanslag in Nigeria door de extremistische Islamitische beweging Boko Haram, enkele honderden mannen, vrouwen en kinderen letterlijk werden afgeslacht. Geen politicus die zich hierover uitsprak of naar Nigeria vloog om steun te betuigen en ook de media liet het op nagenoeg alle fronten afweten. Pas nadat een wakkere lezer een krant als de Gelderlander hierop had geattendeerd, en de gekte rond de aanslag in Parijs weer normale vormen aannam, hebben zij een artikel aan Nigeria gewijd.

Ik blijf een voorstander van vrijheid van meningsuiting, maar vraag mij wel af waarom bepaalde individuen of groepen van mensen het nodig achten om te schrijven of te tekenen over personen of een religie, terwijl zij daarbij weten dat grote groepen van mensen zich hierbij gekwetst voelen. Ik ga zeker niet zeggen dat schrijvers en cartoonisten dit dan maar niet meer moeten doen, maar zij mogen zich weleens afvragen wat de zin daarvan is.

Aan een standpunt is alleen de punt objectief!