Een paar dagen geleden, mijn baas en ik waren net terug van onze ochtendwandeling. Ik zat net te genieten van mijn eerste maaltijd, toen ik mijn baas, die gebogen over zijn krant zat, met enige irritatie in zijn stem hoorde zeggen, dat diverse gemeenten niet willen samenwerken. Mijn baas praat altijd tegen mij en uit dan vaak zijn ongenoegen over wat er in de wereld gebeurt. Ik kijk hem dan aan alsof ik hem volledig begrijp. Waarschijnlijk vind hij het fijn dat er in ieder geval iemand naar hem luistert.

Terwijl ik in mijn mand kruip, denk ik hoezo ‘zij willen niet samenwerken’. Mijn vader, die in onze kennel als een wijze hond bekend stond, zei altijd, wanneer wij weer eens iets niet wilden, ‘wil niet ligt op het kerkhof en kan niet ligt er naast’. Dan begon hij te vertellen hoe het er bij ons vroeger aan toe ging.

‘Onze voorouders leefden toen nog in roedels en woonden in de vrije natuur. Voor hen was samenwerking vanzelfsprekend, want zij wisten dat met een goede samenwerking het beste resultaat behaald kon worden. Toen de mensen ons in huis begonnen te nemen, moesten wij van de mensen nog heel veel leren. Komende uit de vrije natuur was dat niet altijd even gemakkelijk. Als wij dan eens een keer iets niet wilden, dan werd dat ons met een stevige hand bijgebracht. Dat noemde men dan discipline. Inmiddels zijn wij al lang gedomesticeerd en hebben ons aangepast, maar het samenwerken zijn wij nog niet verleerd. Ik heb enkele vrienden die bij de politie en het leger zitten. Zij werken erg nauw samen met hun begeleiders. Een neef van mij zit bij de reddingsbrigade en die werkt ook heel goed samen met de rest van zijn team. Om maar te zwijgen over twee broers van mij die een opleiding hebben gevolgd als blindengeleidehond en nu de ogen vormen voor hun baasje.

Als wij het als hond kunnen opbrengen om puur vanuit ons instinct allerlei samenwerkingsverbanden aan te gaan, dan moeten de mensen het met hun gezonde verstand toch zeker kunnen. Het tegenhouden van veranderingen komt vaak vanuit het hart en niet vanuit het hoofd. Misschien zou het goed zijn dat er in iedere gemeenteraad ook een paar honden zitten, die het gewend zijn om elkaar een poot toe te steken en nooit er op uit zijn om iemand een poot uit te trekken.

Mijn wijze vader zei altijd: ‘Gewoonten maken oud, jong blijf je door de bereidheid tot verandering.’