Mensen zijn vreemde wezens. Kruipen eerst bij elkaar, stichten een gezin en bij de eerste de beste gelegenheid gaan zij weer uit elkaar om vervolgens in eenzaamheid er achter te komen dat zij iets missen.

Zij worden niet meer geknuffeld, terwijl er schijnbaar wel een grote behoefte is om geknuffeld te worden. In Amsterdam is nu de eerste knuffelpraktijk geopend en kunnen mensen, die daar behoefte aan hebben, een professionele knuffelaar inhuren die ze ’s avonds even lekker komt knuffelen. Zodra de pyjama is aangetrokken, nog even een half uurtje ‘lepeltje-lepeltje’ en dat voor de zachte prijs van zeventig euro. Erotische bedoelingen of handelingen zijn volgens de knuffelaar hierbij niet inbegrepen.

Als hond heb ik ook weleens de behoefte om stevig geknuffeld te worden. Niet dat ik mag klagen, want ik krijg met enige regelmaat een aai over mijn bol. Maar als ik ’s avonds zo in mijn eentje in de mand lig en het baasje en het vrouwtje gezellig met z’n tweeën het bed induiken, waarbij ik met enige regelmaat hoor dat zij stevig aan het knuffelen zijn, verlang ik er op dat moment toch ook wel naar dat er een leuk teefje achter mij ligt en haar warme lijf tegen mij aandrukt. Niet dat ik dan de behoefte heb om haar te bespringen, maar gewoon even ‘kluifje-kluifje’, haar poot over mijn lijf en haar warme adem in mijn nek. Die behoefte is er overigens maar even, want als ik dan de volgende ochtend het baasje gebroken uit bed zie komen, denk ik dat ik met af en toe een aai over de bol ook wel goed kan leven.

‘Door de liefkozing verlaten wij onze kindertijd, maar één enkel gebaar van liefde en wij worden herboren’.