De laatste tijd is er in Nederland veel commotie geweest omtrent het vluchtelingenprobleem en het daarbij behorende asielbeleid. De Nederlandse overheid probeert haar beleid strak te houden. Enerzijds vanuit overtuiging van sommige politieke partijen, anderzijds vanuit de wetgeving die gehandhaafd moet worden, omdat anders het rechtssysteem ondermijnd wordt.

Een van de zaken waar nogal veel om te doen is geweest, is de discussie rondom het bed, bad en broodbeleid voor uitgeprocedeerde asielzoekers die conform de wet vanaf dat moment illegaal zijn. Veel mensen met een sterk humanistische inslag hebben dit voor hun onmenselijke beleid van de overheid afgekeurd en zich sterk gemaakt voor een betere opvang.

Nu zal ik de laatste zijn die zich niet sterk zal maken voor een goed beleid ten aanzien van asielzoekers, want mocht ik zelf ooit een keer in een asiel terechtkomen, ben ik ook blij dat er iemand zo humaan is om mij daar weg te halen en nog een goed leven te gunnen. Maar hoe humaan zijn deze mensen, die hun stem zo krachtig hebben laten horen nu werkelijk. Schreeuwen zij alleen om vooral maar aan iedereen te laten horen hoe humaan dat zij zijn. Of doen zij dit in de wetenschap dat zij er tenslotte niet zelf voor hoeven te zorgen, maar dit aan de overheid overlaten?

Ik heb nog nooit mensen naar een asielzoekerscentrum zien gaan om daar een of andere vluchteling af te halen om deze in hun huis op te nemen en te verzorgen. Daarbij hoe humaan is het nu werkelijk om asielzoekers in jarenlange procedures verwikkeld te laten zijn om deze vervolgens toch weer terug te sturen naar het land van herkomst. Of dat zij hier mogen blijven om vervolgens amper kansen te hebben op de arbeidsmarkt, door dezelfde humanisten niet meer worden aangekeken en misschien zelfs nog worden gediscrimineerd.

Als de Westerse wereld werkelijk humaan wil zijn, dan pakken zij de problemen aldaar ter plekke aan, zodat deze mensen in hun eigen land een fatsoenlijk en menswaardig bestaan kunnen opbouwen. Dan is er geen mensenhandel, bestaat de derde wereld niet meer en krijgen schimmige radicale groeperingen geen kans.

‘In mijn jeugd spaarden we zilverpapier voor de arme mensen die niet te eten hadden, maar eerst aten we alle chocola op’ Citaat Joris Ivens