Mensen zijn maar vreemde wezens. De hele tijd zijn ze bezig om ons op te voeden zodat wij ons overal en altijd keurig gedragen, maar zelf willen zij nog al eens uit de band springen.

Vooral tijdens het carnaval, dan is nagenoeg alles gepermitteerd en willen ze graag iemand anders zijn of voordoen alsof zij iemand anders zijn. Sommigen gaan zelfs gekleed als hond. Ik heb zelden behoefte gehad om mij als mens te gedragen, laat staan om mij als mens te verkleden. Met uitzondering van de gelegenheid wanneer ik zelf de koelkast zou kunnen openen, maar dit even terzijde.

Dit voor ons honden vreemde fenomeen, carnaval geheten, heeft inmiddels ook de politieke agenda bereikt. Alle acht partijen die straks meedoen in de race wie de sterkste gaat worden in de gemeente Montferland, hebben carnaval hoog in het vaandel staan en dragen de harde kern van dit bacchanale festijn een warm hart toe. Dit gaat zelfs zover dat zij allen bereid zijn een ruimte te creëren waar de carnavallisten in alle rust kunnen bouwen aan hun wagens die straks het publiek gaan vermaken in de grote optochten door onze gemeente.
Nu heb ik absoluut niets tegen dit mooie volksvermaak. Met veel plezier ga ik ieder jaar met mijn baasje mee om dit bijzondere schouwspel te bewonderen en zie ik hoeveel plezier deze mensen hebben en hoe losgeslagen sommigen zijn.

Maar om nu gemeenschapsgeld te besteden aan een groep van mensen die graag wagens bouwt om aan dit spektakel te kunnen deelnemen, is misschien net even één stap teveel. Zeker wanneer je weet dat veel jongeren al jaren in een intieme sfeer bij één van de mensen thuis, in alle gezelligheid onder het genot van een alcoholische versnapering, zich met deze bezigheid vermaken. Dit samen bouwen in een kleine kring maakt juist onderdeel uit van de tradities die het carnaval rijk is. Natuurlijk is het nadien een klein probleem waar deze wagens gestald moeten worden, maar voorheen is dit ook altijd opgelost en hebben deze mensen een onderkomen gevonden.

Nu de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur staan en iedere partij zieltjes probeert te winnen, is dit wellicht het worstje wat zij de kiezende carnavallisten voor de neus kunnen houden. Ik moet toegeven dat wanneer zij mij een worst voor de neus houden, ik ook te verleiden ben, maar als de kosten voor zo’n worstje niet in verhouding staan en de gemeente toch al alle zeilen moet bijzetten om de zaak financieel draaiende te houden, doen de politieke partijen er misschien goed aan om deze worst nog niet aan te snijden. Een worst die ze straks voor de zorg nog wel eens hard nodig kunnen hebben.