De Olympische spelen, de ultieme sportwedstrijd, waar de beste sporters uit de hele wereld het tegen elkaar opnemen, waar reputaties waargemaakt kunnen worden, waar dromen uit kunnen komen, waar verwachtingen worden waargemaakt, waar teleurstellingen worden beweend en successen worden gevierd, waar oudgedienden afscheid nemen en jonge talenten opstaan. Op deze spelen kun je eeuwige roem krijgen en verliezers bestaan niet, ondanks dat het voor de verliezer op dat moment misschien wel zo voelt. Meedoen is net zo belangrijk als winnen.

Naar deze spelen hadden veel sporters al een jaar langer toegeleefd. Voor sommige aanstormende talenten een zegen. Voor de gearriveerde sporter, die nog één keer een laatste kunstje wilde flikken, een ramp. Het toernooi begon rampzalig, zeker voor onze wielrensters. Waar een zekere gouden plak, door gebrek aan communicatie, ons door de neus werd geboord. Gelukkig heeft Annemieke dit meer dan goed gemaakt. Jammer dat Mathieu vergeten was dat er een plankje was weggehaald, anders had hij ook zeker op het podium gestaan. Dat Nederland een fietsland is, bewezen de behendige BMX’ers en de spierbonken van het baanwielrennen wel. Op alle fronten spraken wij een stevig woordje mee en uiteindelijk werden deze spelen voor ons de meest succesvolle ooit.

Talenten komen en vedetten gaan. Wat voor de één het begin is van een succesvolle carrière, is voor de ander het begin van een nieuw leven. Zeker waren Henk, Daphne, Ranomi en Epke vol goede hoop dat zij, in de nadagen van hun sportieve carrière, nog één keer konden schitteren, maar helaas het mocht niet zo zijn. Zij, en misschien ook wel wij, hadden meer van verwacht, maar teleurgesteld, nee, want wat hebben zij ons in het verleden prachtige sport laten zien. Met weemoed nemen wij afscheid van deze sportieve helden. Nu komen er nieuwe gladiatoren, die voor Nederland in het strijdperk treden en ons naar de top van de Olympus moeten brengen.

‘Elk afscheid betekent de geboorte van een herinnering’. Salvador Dali