Geen hindernis te gek voor survivallaars Loil

LOIL – Er werd door een huis geklommen, abgeseild, getoggled en gekanood. Het zijn de dingen die de survivalrun in Loil zo bijzonder en uniek maken. Verder moesten de deelnemers vooral veel klauteren, klimmen, kruipen en rennen. Ruim vijf kilometer lang over bermen en weilanden, door sloten en graven.

Via netten en touwen en door sloten en weilanden baanden de deelnemers aan de vierde Westernboerderij Survivalrun Loil zich een weg over het parcours. Foto Willy Steenkamp
Via netten en touwen en door sloten en weilanden baanden de deelnemers aan de vierde Westernboerderij Survivalrun Loil zich een weg over het parcours. Foto Willy Steenkamp

Zeker 850 survivalaars bedwongen het afwisselende parcours met meer dan dertig hindernissen in Loil en de buurtschap Greffelkamp. Jong, oud, getraind en ongetraind. “Het mooie aan deze run is dat hij voor een breed publiek toegankelijk is”, zei Peter Rutjes, die de survivalrun in Loil vier jaar geleden weer nieuw leven inblies. “Niet de snelste tijd, maar het plezier is het belangrijkste.”

Wie toch voor een snelle tijd ging, werd door de vele recreanten de ruimte gegund. Bij het abseilen en togglen moest echter iedereen netjes op zijn beurt wachten, voordat het parcours verder kon worden afgelegd. Sommigen lieten de abseiltoren dan ook links liggen. Aan de togglebaan kon echter niemand ontkomen. Vanaf een meters hoge steiger lieten de deelnemers zich over de vijver van de familie Baakman glijden om via de kano’s en de pontons hun weg te vervolgen.

“Wil je er een echte wedstrijd van maken dan moet je die hindernissen er uit halen”, vertelde parcoursbouwer Onne Heesen. “Maar het zijn juist die dingen die de run zo aantrekkelijk maken. Voor zowel de deelnemers als het publiek. Niet voor niks zat de inschrijving na vier weken al vol en waren er ondanks de regen weer veel toeschouwers.”

Publiek
Velen fietsten met de deelnemers over een deel van het parcours mee. Sommigen zorgden langs de kant voor muziek of ander vertier, wat de sfeer nog meer ten goede kwam. Alleen op de laatste kilometer moesten de survivallaars het grotendeels alleen doen. Vanuit de tuin van de familie Baakman gingen ze door een weiland om via één van de laatste klimhindernissen in een modderige sloot te belanden.

Nadat op de parkeerplaats aan de Sommenweg de stammen hout waren weggehakt en gezaagd, kwam voor een aantal gelukkig de finish in zicht. Op de Wehlseweg bij het kerkplein stond de laatste hindernis. Aangemoedigd door het publiek van de Loilse Sfeermarkt spoorden de deelnemers hier hun laatste krachten aan. Hangend aan de ringen baanden ze zich een weg over de waterbak om tenslotte in het water de modder van zich af te spoelen. Moe maar voldaan werd vervolgens de douche opgezocht.