Nederlanders staan bekend om hun nuchterheid. Met beide voeten stevig in de Hollandse klei en zich vooral door niets en niemand gek laten maken. Althans, dat was vroeger zo. De Hollandse klei is verworden tot een zielig hoopje los zand, waar de pootjes onstabiel in heen en weer wiebelen. De bekende Hollandse nuchtere standvastigheid heeft sinds enkele jaren plaats gemaakt voor een zak vol met onzekerheid, angst en wantrouwen, waarbij emotie de boventoon viert.

Wat nu precies de oorzaak is van dit verval is onduidelijk. Heeft het te maken met de economische crisis, het dreigende terrorisme, of is het de politieke correctheid dat er toe bijdraagt dat de Nederlander van vroeger langzaam verdwijnt. Feit is dat in tegenstelling tot vroeger, de Nederlander zich laat meeslepen in een stompzinnige discussie over zwarte piet. Elkaar na het leven staan over het vluchtelingenbeleid. In iedere moslim een potentiële terrorist zien en zich gek laat maken door een stelletje oproerkraaiers, die maar een doel voor ogen hebben en dat is Nederland uit de eurozone halen en daarmee het land economisch totaal isoleren.

Nu het referendum voor de Nee-stemmers zogenaamd een succes is geworden, een succes dat tot niets gaat leiden, behalve dat Nederland zich van zijn slechtste kant heeft laten zien, is de emotie nog steeds niet weggeëbd. Vanuit dat kamp gaan nu stemmen op om Jan Roos een politieke partij te laten beginnen. Weer een partij erbij die uitsluitend met ongenuanceerde uitspraken het Nederlandse volk hun laatste greintje nuchterheid laat verliezen.

Laten wij hopen dat het niet zover gaat komen en het verstand gaat winnen van de emotie. Dat de negatieve energie van de laatste jaren wordt omgezet in activiteiten die er voor zorgen dat de Nederlanders weer een stabiele ondergrond krijgen, zodat zij, net als hun voorouders, trots in de Hollandse klei kunnen gaan staan.