Er is al veel over gezegd en geschreven, maar het is een thema wat voorlopig actueel blijft en wat alle mensen bezighoudt. Zoals gewoonlijk zijn er twee kampen, waarbij de voor- en tegenstanders proberen elkaar met redelijke argumenten en soms met krachttermen en ongenuanceerde kreten, te overtuigen van hun gelijk.

Voor beide kampen valt er iets te zeggen. De voorstanders, omdat de mens om humanitaire redenen, mensen die in nood zijn, moeten helpen. De tegenstanders, omdat de redenen waarom een gedeelte van de vluchtelingen hun heil in economisch sterke landen zoekt, niet altijd gefundeerd zijn. Beide kampen worden onder andere door de media gevoed. De voorstanders middels trieste beelden die de hulpvraag moeten vergroten en de tegenstanders door extreem rechtse personen, die in deze chaos kans zien om hun gedachtegang breed te verkondigen.

Ten aanzien van de huidige vluchtelingenstroom is het misschien wenselijk dat het een en ander in nuance wordt gebracht. Inmiddels is bekend dat van alle vluchtelingen die richting Europa komen, zestig procent uit Syrië komt. Dat wil dus zeggen dat veertig procent uit gebieden komt waar in principe geen dringende noodzaak is om dat gebied te ontvluchten. Een groot gedeelte van deze veertig procent is dus ‘gelukzoeker’. Van de Syriërs die hier naar toekomen, staat inmiddels vast dat meer dan de helft jonge mannen zijn, die weliswaar terecht het oorlogsgeweld ontvluchten, maar dat zal niet de enige reden zijn.

Met betrekking tot de opvang zijn er inmiddels drie kampen, namelijk de voorstanders van een humaan vluchtelingenbeleid, de tegenstanders van de komst van grote getale vluchtelingen en de vluchtelingen zelf, die inmiddels hun ongenoegen uiten aan de in hun ogen slechte omstandigheden waarin zij moeten verblijven. Ook hier valt wel iets over te zeggen, want als je besluit om vluchtelingen op te nemen, zorg er dan voor dat dit op fatsoenlijke wijze gebeurt en dat de faciliteiten volgens Nederlandse normen en waarden voldoende zijn. Van de andere kant moeten vluchtelingen blij zijn dat zij worden opgevangen en in veel betere omstandigheden terechtkomen dan van wat zij gewend zijn. Het is vreemd om bijvoorbeeld een man van middelbare leeftijd te horen klagen dat hij niet meer terug kan naar Syrië en dat zijn vrouw en kinderen nog daar zijn. Maar welke man laat zijn vrouw en kinderen nu achter in een oorlogsgebied, terwijl hij zelf naar een veilige omgeving vertrekt.

Welke mening de mens ook heeft, voorop staat dat als mensen werkelijk in nood zijn, deze mensen hulp en een veilige haven geboden moet worden.