Eerlijk gezegd weet ik niet echt hoe het er in een asiel aan toegaat en heb ik de wildste verhalen alleen maar van horen zeggen. Rufus, mijn tweejarige buurhond van een of ander onbekend ras, komt uit een asiel en heeft mij laten weten dat het geen pretje is om daar te verblijven. ‘De hele dag zit je met meerdere honden van verschillend ras in één hok.

Krijgt één keer per dag een bak water voorgeschoteld, dat bij zonnig weer aan het eind van de dag niet meer te drinken is en één bak voer waar je het de hele dag mee moet doen en als je het niet in een keer opeet, er altijd wel een of andere schrokop is die dit wel voor jou doet. Soms mogen wij naar buiten, maar alleen als het niet regent of erg koud is’, vertelt een triest uit de ogen kijkende Rufus, die waarschijnlijk het hele scenario weer voor zich ziet.

In de mensenwereld bestaat er ook een asiel, of opvangcentrum, zoals dat zo mooi heet. Nu heb ik daar ook geen ervaring mee, dus alleen maar van horen zeggen, maar deze verhalen wijken niet zo gek veel af van datgene wat Rufus mij heeft vertelt. Veel mensen uit verschillende landen en verschillend van cultuur bij elkaar op een hoopje. Ze krijgen te eten, te drinken en hebben een dak boven hun hoofd. Zij mogen wel vaker naar buiten, maar dat wordt door sommige mensen van buiten klaarblijkelijk niet echt gewaardeerd, want die klagen over overlast en dreigende situaties. Iets wat mij niet vreemd lijkt wanneer je veel, vaak getraumatiseerde mensen van verschillende culturen, in een of ander leegstaande school binnen een kleine gemeenschap bij elkaar stopt.

Die mensen kunnen er niets aan doen. Niet de mensen in het opvangcentrum en niet degene die er buiten wonen. Het is met name de bureaucratische overheid en de verdeeldheid van de Europese landen die er een potje van maken en er voor zorgen dat er mensonterende toestanden ontstaan, waarbij je als hond in een asiel nog beter afbent. Hoe moeilijk kan het zijn om vluchtelingen uit oorlogsgebieden een tijdelijk onderkomen te geven. Hoe moeilijk kan het zijn om mensen die om welke reden dan ook asiel aanvragen binnen een termijn van ten hoogste zes maanden te laten weten of zij mogen blijven of het land uit moeten. Welk asociaal politiek beleid staat toe dat mensen meer dan tien jaar hier illegaal kunnen zijn, waarvan hun kinderen hier geboren zijn, naar school gaan en totaal geen affiniteit hebben met het land waar hun ouders geboren zijn. Ook deze mensen kunnen hier niets aan doen.

De Europese leiders, die de mond vol hebben van een sociaal democratisch beleid, moeten zich diep schamen. In plaats van dat zij zich iedere dag in dure Brusselse restaurants volproppen, zouden zij eens enkele weken in een asiel of opvangcentrum moeten gaan zitten. Misschien dat dan die vastgeroeste en egoïstische hersens de juiste impulsen krijgen.