Vroeger, maar dan praat ik wel over hééél lang geleden, waren sporters echte helden. Het volk respecteerden hen en was onder de indruk van de bijzondere prestaties die deze atleten lieten zien. Sporters hadden nog respect voor hun tegenstander en de sterkste, beste of meest tactische won. Tegenwoordig is dat anders. Niet dat sporters in de ogen van veel mensen geen helden meer zijn, of niet meer onder de indruk zijn van hun prestaties, maar heden ten dage wint niet altijd de beste of sterkste. Neen, vandaag de dag wint vaak diegene die de beste chemische middelen tot zijn beschikking heeft.
Dit weekend start de Tour de France, een spektakel dat na de dopingperikelen van Lance Armstrong en zijn kornuiten er anders uit zou gaan zien. Helaas is niets minder waar. De renners rijden weer met een snelheid de bergen op waar een volwassen klimgeit misselijk van wordt. In andere sporten is het al niet veel anders. De beroemde lange afstandlopers uit Afrika blijken structureel te gebruiken, om maar te zwijgen van de sprinters die tegenwoordig met de vingers in de neus op de honderd meter een tijd dik onder de tien seconden lopen.
De sportbonden kijken allemaal de andere kant op. Terwijl zij spreken over respect en schone sport vullen deze bobo’s hun zakken en hebben van corruptie en fraude een topsport gemaakt. Als er Olympische Spelen gehouden zouden worden waar deze twee elementen op het programma staan, zullen de FIFA en UCI onbetwist voor goud en zilver gaan. In de moderne wereld gaat het al lang niet meer om de sport, want het grote geld regeert.
Honden doen ook aan sport, zoals behendigheid, atletiek, met een sleetje door de sneeuw rennen en wij lopen modeshows. Helaas wint ook hier niet altijd de beste, sterkste en mooiste. Niet dat wij volkomen gedrogeerd aan de start verschijnen, neen zeker niet. Wij hebben daar geen chemische middelen voor nodig. Iets wat ik van sommige baasjes niet kan zeggen. Als ik die met wijd opengesperde ogen en neusgaten, opgefokt over het veld zie rennen, heb ik toch zo mijn twijfels.
