Poppen zijn kleine namaakmensjes, veelal bedoeld om meisjes mee te laten spelen. Althans, dat was vroeger zo. Er bestond een stereotype beeld dat meisjes met poppen spelen en jongens met auto’s. Tegenwoordig is dat allemaal niet meer zo.

Behalve dat er mensen zijn die niet meer goed weten of ze een jongen of meisje zijn en dat er zelfs sommigen zijn die het liefst geen van beiden willen zijn, spelen jongens ook steeds vaker met poppen. Al was het alleen maar omdat de moderne vader en moeder toch vooral maar af wil van het stereotype beeld uit het midden van de vorige eeuw.

Deze week verscheen er een artikel in de krant dat het nu heel normaal is dat zelfs grote mannen met poppen spelen. Nou ja, normaal en spelen. Ik weet niet of het echt normaal is als volwassen mannen aan het ‘spelen’ zijn met zo’n opgeblazen rubber gevalletje, waarmee zij zich even in een seksueel dromenland wanen. Maar goed, ieder zijn meug.

Het heeft natuurlijk voor die mannen ook wel enkele voordelen. Het is een eenmalige aanschaf, tenminste als je niet hele dagen op dat ding ligt te jakkeren. Zo’n pop heeft nooit hoofdpijn. Enge ziektes schijn je er ook niet van te krijgen, of je moet een rubberallergie hebben. Bijkomend nadeel is wel dat als je de dame in kwestie een keer grondig wilt schoonmaken, het een erg vreemd gezicht is als zij aan de waslijn hangt, wat in de buurt toch enige vraagtekens zal oproepen. Ik weet overigens niet of het van de moderne vader en moeder wel zo’n heel goed idee is om jongens al op vroege leeftijd met poppen om te laten gaan.

‘In het kinderlijke spel ligt vaak een diep verlangen’