Ik moes een hötje geleje pille hale bi-j de apotheek in ’t darp. Het was niet zo heel druk, maor ik moes toch een hötje wachte, veurdat ik aan de beurt was. Op de stoel zat een old vröwke te wachte met een papierke in de hand en een wandelstok. Ze liet iedereen veurgaon, ook mien, toen ik dach dat ik aan de beurt was.

Ik zei tege de apothekersassistente, dat zi-j nog veur mien was. ’t Vröwke stond op en liep naor veure. “Ik kom veur bloedprikke”, zei ze. Dan bu’j te laat, zei de assistente tegen eur. De bloedprikster is d’r maor bis 10 uur. Maor gister was ik d’r ook al, en toen zei gi-j ook da’k te laat was. Ik mot ‘s marges eers wachte, tot de thuuszörg d’r gewaes is, um mien de kouse aan te trekke. En die könne niet eerder, want zi-j motte op meer plaatse waeze, vertelde ze tege de assistente.

Misschien kö’j baeter naor de andere apotheek gaon mevrouw, daor bun de priksters wat langer bis 12 uur. “Maor woor is dat dan?”, vroeg ’t vröwke. Bi-j ’t pelitiebureau, zei de assistente. Daor kö’j zo hen gaon.

Daor bun’k nog nooit gewaes, zei ze. En a’k mot zu:ke dan duurt ’t te lang, dan lup mien batteri-j van de scootmobiel laeg en kan ik niet meer veuruut. Tja, dan wet ik ’t ook niet meer, zei de assistente. Mo’j maor ’s zien, hoe a’j d’r mot komme.

’t Vröwke ston een bitje beteuterd en zielig veur zich uut te kieke. Ik kreg d’r spiet met en zei tegen eur, “A’j wilt, kan ik ow met de auto wel d’r naor toe brenge”. Ze kek mien een bitje verbaas aan en zei niks. Das mooi, zei de juffrouw van de apotheek, den meneer wil ow wegbrenge, dan kö’j d’r mooi komme.

Ik ging naor eur toe en zei, “Gi-j hoef niet bang te waeze, da’j zomaor met een vremde keerl met mot gaon”. Ik breng d’r ow wel hen en ook weer terug. Laot den scootmobiel maor veur de apotheek staon, den nimp toch gin mins met.

Ze kreg enig vertouwe in mien. Geef mien maor een arm, zei ik tege eur, dat lup wat gemakkeleker. Zo ginge wi-j same met de auto naor de bloedprikker. Onderweg begon ze te vertelle dat ze alleen woonde en dat eur blage wied weg ware en konnen eur ‘s marges niet komme helpe. Ze was al 86 joor en wol nog zo lang meugelek zelfstandig blieve.

Wi-j kwamme bi-j de andere apotheek en ik brach eur aan de arm naor binne. ’t Was niet druk en wi-j ware zo aan de beurt. Toen ze weer terug kwam van ’t bloedprikke zei de zuster, “Oh en u bent de aardige meneer die mevrouw heeft gebracht.” Jao zei ik, en ik bun bli-j dat ik eur geholpe heb. Op de terugtocht was ze wat opgelucht en vertelde mien allerlei dinge aover eur eenzame laeve op de flat. Eur achterdoch tege mien was helemaol weg.

Wi-j kwamme weer bi-j de veurige apotheek aan en ik hielp eur met uutstappe en gaf eur weer een arm um same naor de scootmobiel te lope. Ze reej weer weg naor huus met een lach op eur  gezich. Ik kreg een goed gevuul van binne dat ik iemand had könne helpe.

PS. Ik haop dat ’t olde vröwke nog laef,’t is now al 3 jaor geleije.

Azemer