Vertrouwen is een onzichtbaar iets. Een gevoel. Het is de bereidheid van een persoon of groep om afhankelijk te zijn van de daden van een andere persoon of groep. Hierbij gaat men er dan vanuit dat men het goed met elkaar voor heeft en er gehandeld wordt naar eer en geweten met de beste bedoelingen en intenties.

Ik geef toe dat in mijn wereld er ook wel valse honden rondlopen die absoluut niet te vertrouwen zijn, maar daar kun je het meestal wel aan zien. In de mensen wereld lopen er ook wel ongure types rond, waar je direct aan kunt zien dat ze niet te vertrouwen zijn. Maar er lopen er ook heel veel rond die je schijnheilig kunt noemen en een ander met een grote glimlach een mes in de rug kunnen steken.

In de maatschappij bestaat er een overheid die er voor moet zorgen dat de wet wordt nageleefd en de veiligheid wordt gewaarborgd. Van die overheid mag men verwachten dat zij absoluut betrouwbaar is. Echter niets is minder waar. Onlangs kwam het bericht naar buiten dat de top van het ministerie van Justitie haar medewerkers dwong om bepaalde passages in hun rapportage aan te passen omdat dit politiek beter zou zijn. Deze week kon men in de media lezen dat Rijkswaterstaat tegen het advies in afval in een zandwinningsgebied stort. Ook hier hebben topambtenaren medewerkers gedwongen om toch een vergunning te verlenen ondanks dat deze in eerste instantie al was afgekeurd.

Waarom wordt er van burgers verwacht en geëist dat men zich aan de regels houdt terwijl iedere keer blijkt dat de overheid alle regels aan haar laars lapt of de regels zo manipuleert zoals het haar het beste uitkomt. Zou Nederland dan toch langzaam een bananenrepubliek worden waar corruptie, wetteloosheid en persoonlijk gewin de overhand krijgen?!

‘Vertrouw, maar weet wel wie je vertrouwt’