Deze week was er veel te doen over topambtenaren. Eerlijk gezegd wist ik niet dat er binnen het ambtenarenapparaat een gradatie was en dat er zoiets bestond als een topambtenaar. Maar klaarblijkelijk zijn er functionarissen in de ambtelijke wereld die zich zo mogen noemen. Waar zij dit predicaat aan hebben verdiend, is niet geheel duidelijk, althans dat bleek deze week wel in de media en het vragenuurtje in de kamer.

Als fanatiek boxer weet ik natuurlijk wat top betekent. Mijn soort staat al jaren hoog op de ranglijst als het gaat om sportieve prestaties en gezinshond. In de mensenwereld associeer ik het vaak met sporters die strijden om de hoogste plaatsen. Als het echter om ambtenaren gaat, weet ik niet direct wat men daar met top bedoelt. Zijn het mensen die qua prestatie op de top van de Olympus staan. Zijn het mensen die menen dat zij deze eer verdienen op basis van hun titel, of zich dit aureool omhangen omdat zij zich nu eenmaal in deze kringen bewegen.

Helaas blijkt nu dat er onder deze zogenaamde topambtenaren een banencarrousel draaiende is die er voor zorgt dat ondanks het niet goed functioneren, deze mensen altijd weer in een warme en vet betaalde zetel terechtkomen. Zou het niet zo moeten zijn dat men een baan moet krijgen op basis van deskundigheid en ervaring. Zou het niet zo moeten zijn dat als men leiding moet geven, men ook de capaciteiten van een leider moet hebben.

Zou het land niet beter gediend zijn met gekwalificeerde functionarissen in plaats van altijd maar te vissen in een vijver met vissen waarmee je in dezelfde school hebt gezwommen.

‘Een hoge ambtenaar is een persoon die van zijn kantoor kan wegblijven zonder dat iemand hem mist’