Symptoombestrijding is het bestrijden van klachten, zonder hierbij de oorzaak van de klachten weg te nemen. Anders gezegd, dat men de gevolgen van de klachten bestrijdt, maar niet het probleem zelf.

De laatste tijd is er weer veel ophef over de jeugdzorg. Lange wachttijden, te weinig deskundig personeel, bureaucratische overheid, instanties die niet goed functioneren en jeugdige cliënten die van behandelaar naar behandelaar worden gestuurd. Ook in deze sociale sector wordt door zowel de beroepsgroep, ouders als patiënten geroepen dat dingen anders moeten en dat er vooral meer geld bij moet.

Het vreemde van al dat geroeptoeter over geld en het aanpakken van de problemen in de jeugdzorg is dat iedereen het heeft over het behandelen van de ontwrichte jeugd, maar ik niemand hoor over het aanpakken van het werkelijke probleem. Ouders die bij het minste geringste uit elkaar gaan, al dan niet met een vechtscheiding. Kinderen die te weinig aandacht krijgen. Ouders die teveel met hun eigen dingen bezig zijn en daarom hun kinderen wel verzorgen, maar het opvoeden aan de opvang overlaten.

Misschien moeten mensen zich eerst eens afvragen af hoe het kan dat tegenwoordig één op de tien kinderen jeugdzorg nodig heeft. Waarom er een schreeuwend tekort aan kinderpsychologen is, terwijl dit beroep al explosief is gegroeid. In het belang van hun kinderen zich eens afvragen wat zij kunnen doen om deze problemen te voorkomen, zodat iedereen zich niet zo druk hoeft te maken om de symptomen te bestrijden.

‘Gelukkig zijn zij die de oorzaken van dingen hebben leren kennen’