Deze week stond het thema eenzaamheid weer eens in de schijnwerpers, omdat, naar het schijnt, veel mensen eenzaam zijn of zich eenzaam voelen. Oudere mensen die wegkwijnen achter de geraniums en jongeren die vereenzamen op hun zolderkamertje.

Het gevoel van eenzaamheid is een vreemd menselijk verschijnsel. In ieder geval opmerkelijk als je weet dat in de moderne digitale wereld iedereen bereikbaar is. In een omgeving waar verenigingen en instellingen lopen te schreeuwen om vrijwilligers. Waar er voldoende activiteiten op sportief, sociaal en cultureel gebied zijn waar mensen op de een of andere aan kunnen deelnemen.

Deze week werd er een initiatief toegejuicht van een achtjarig jongetje, die volgens zijn ouders, zelf had bedacht om stoeptegels te beschilderen met een zwaaiend handje. Passerende mensen weten dan dat hier een eenzaam mens woont en kunnen dan even, of misschien wel de hele dag, naar die eenzame persoon zwaaien, zodat die het gevoel krijgt dat hij of zij er bij hoort. Lekker stigmatiserend als de hele buurt kan zien dat jij bij de groep van eenzamen hoort. Zit je al te verpieteren achter de geraniums komen er ook nog eens een paar onbekende halve zolen zwaaiend voor je raam staan in plaats van even gezellig binnen te komen. Ben je al eenzaam krijg je ook nog het gevoel dat je begint te dementeren, omdat je geen idee hebt wie die mensen zijn en zij zwaaiend blijk geven dat ze jou wel kennen.

Het gevoel van eenzaamheid of eenzaam zijn zit in sommige mensen en dat ga je er met zwaaien voor het raam niet uitkrijgen. Laat de digitale wereld eens even voor wat het is. Ga eruit. Word vrijwilliger. Ga vooral eens andere mensen ontmoeten in plaats van alles met de mobiele telefoon af te handelen. In deze wereld hoeft niemand eenzaam te zijn.