Wanneer honden strijden en hierbij gewond raken, dan likken zij hun wonden en aanvaarden hun nederlaag. In de mensenwereld is dat blijkbaar anders. De kruitdampen van de verkiezingsstrijd in de gemeente Montferland zijn amper vervlogen of de strijd barst weer los.

Mevrouw Schotgerrits van Eerlijk Montferland, die door de kiezers niet is beloond, kan het niet opbrengen om haar wonden te likken en ziet blijkbaar nog een klein kansje door enkele verkiezingsbureaus er van te betichten dat zij hebben geopereerd als een dictator in één of ander dubieus land. Zij heeft namelijk ‘onregelmatigheden’ geconstateerd en is nu van mening dat op grond van bij haar bekend zijnde juridische elementen, de verkiezingen als ongeldig verklaard zouden moeten worden.

Het bestuur van Burgerbelangen Montferland is het ook al niet met de uitslag eens, want bestuurslid Fränzel dringt er bij Wim Sinderdinck op aan om de zetel die zij nog over hebben, af te staan ten faveure van mevrouw Michèle Fränzel, die volgens het bestuur betere papieren zou hebben. Dat zij de dochter is van het sterk aandringende bestuurslid is een toevalligheid en volgens de heer Fränzel niet ter zake doende. Gelukkig is Wim uit een ander hout gesneden en gevormd door Qua Patet Orbis, een term die mij als hond niet geheel onbekend is. Hij geeft gehoor aan de vele kiezers die op hem persoonlijk hebben gestemd door zijn zetel niet af te staan en de komende vier jaar de belangen van zijn burgers te blijven behartigen.

Helaas blijkt uit al dit gedoe maar weer eens dat met name bij lokale partijen het persoonlijk belang en ego een belangrijker rol spelen dan de doelstellingen welke de partij voor ogen zegt te hebben.