Stuurloos deint het coronaschip over de woelige golven van de crisis. Verschillende partijen staan aan boord, maar niemand heeft klaarblijkelijk het roer in handen. Is het misschien het OMT of het RIVM. Wellicht het kabinet, of zijn het toch de verschillende politieke partijen die er voor zorgen dat het schip niet op koers ligt. Zoals gewoonlijk staan de beste stuurlui weer aan wal.

Het is gemakkelijk om langs de zijlijn kritiek te hebben op het beleid van de mensen die in de vuurlinie staan. Ongetwijfeld doen zij hun stinkende best, maar dat neemt niet weg dat er ernstige fouten worden gemaakt. Tijdens deze crisis wordt duidelijk hoe zwak overheidsinstanties zijn. Dat het beroemde polderen in crisistijden juist tegen ons gaat keren. Dat de democratie zover is doorgeslagen dat men niet meer in staat is om adequaat op te treden.

De politiek laat de oren teveel hangen naar kleine groepjes schreeuwers, bang dat zij de komende verkiezingen stemmers gaan verliezen. De oppositie grijpt iedere kans aan om met een beschuldigend vingertje naar de zittende macht te wijzen, maar zij zijn net zo schuldig.

Door dit kwakkelende en falende beleid is Nederland inmiddels het zielige lachertje van Europa geworden. Niet na de eerste golf al een goed doordacht logistiek systeem opgetuigd. De ICT niet op orde. De GGD te laat opgeschaald. Een vaccinatiebeleid als een stuiterbal en een bureaucratisch gedrocht, dat als een molensteen om de nek hangt. In plaats dat er nu een stevige organisatie wordt neergezet zonder politieke bemoeienis, maken politieke partijen zich druk dat wij zo snel mogelijk van de één na laatste plaats van de lijst afkomen. Het imago is belangrijker dan de gezondheid van de mens en het belang van de economie.

De maatregelen die tot nu toe zijn genomen worden sterk beïnvloed door angst, emotie en politieke gevoeligheid. Het wordt langzaam tijd dat er één man het roer stevig in handen neemt en het schip de juiste koers laat varen.

‘Met de laatste schepen zeilgaan’