Toen Cameron uit politieke overweging had besloten om een referendum toe te staan, waarbij het volk de keuze had om uit of in Europa te blijven, werd het volk belazerd door Farage, Johnson en enkele andere fanatiekelingen. Leugens werden verspreid en jongeren mochten uitsluitend in hun woonplaats stemmen, waardoor veel uitwonende studenten hun stem niet konden uitbrengen. Mede daarom was een minieme meerderheid voor uittreding. Deze week is het dan eindelijk zover. Engeland is uit Europa.

Europa is niet blij, maar wel opgelucht, dat na drie jaar politiek gesteggel van Engelse zijde het gezeur nu eindelijk is afgelopen. De misleidende en politieke krachten waren sterker dan het nuchtere verstand. De persoonlijke belangen waren groter dan het landsbelang.

De Engelsen hebben hun zin en zijn bevrijd van het Europese juk dat ogenschijnlijk zo zwaar op enkele schouders rustte. Dat het land verdeelder is dan ooit doet er voor sommige mensen niet toe. Dat het Verenigde Koninkrijk uiteen dreigt te vallen, boeit deze mensen ook niet, want zij geloven heilig dat een zelfstandig Engeland weer de glorie krijgt die zij tweehonderd jaar geleden had.

Misschien is het plan om tot één groot Europa te komen ook wel te ambitieus. Hebben de sterkhouders het onderschat. Is het te gecompliceerd om verschillende culturen onder een dak te brengen. Al jarenlang is er gemorrel tussen de verschillende Europese landen.

Het systeem zou niet deugen. Teveel bemoeienis, teveel regels, te weinig daadkracht en trage besluitvorming. Europese leiders roepen al tijden dat Europa anders moet, maar tot nu toe zonder veel resultaat. Misschien krijgen de Engelsen wel gelijk, maar het blijft een gok. De vraag is of je als politieke leider wel een gok mag nemen, waarbij de kans bestaat dat je jouw land richting de afgrond leidt.

‘It is an ill wind that blows nobody good’