Onlangs sijpelde er een bericht door dat één op de tien kinderen op de een of andere manier hulp van buitenaf nodig heeft. In de provincie Groningen schijnt het nog erger te zijn en spreekt men zelfs van één op de zes jongeren.

Wat is er sinds het verbieden van de corrigerende en opvoedende tik toch met de mensheid gebeurt dat ouders klaarblijkelijk niet meer goed voor hun kinderen kunnen zorgen, om over correct opvoeden maar te zwijgen.

Je ziet het overal om je heen, zeurende kinderen in winkels of op straat, die niet meer worden gecorrigeerd, of zoet worden gehouden doordat ouders toegeven om maar van het gezeur af te zijn. Leerkrachten, die niet meer zoals vroeger, daadkrachtig optreden omdat zij bang zijn dat de ouders verhaal komen halen omdat hun lieveling nu eenmaal geen vlieg kwaad doet. Drukke kinderen die met medicijnen rustig worden gehouden, omdat ze nagenoeg bij de geboorte al een stempel opgedrukt krijgen dat ze ADHD of iets dergelijks hebben.

Een van de oorzaken is dat veel ouders simpelweg teveel met zichzelf bezig zijn en dat ze te druk zijn met social media om veel aandacht te geven aan hun kinderen. Het werken van beide ouders en de kinderen over laten aan voorschoolse, tussenschoolse en naschoolse opvang, draagt niet echt bij aan een degelijk opvoeding waar door ouders duidelijk regels en grenzen worden gesteld. Dat moeten anderen dan maar doen.

Het grootste probleem is echter het gemak waarmee mensen tegenwoordig scheiden. In nagenoeg alle gevallen zijn de kinderen hierbij de dupe en betalen zij de rekening voor het onverantwoorde gedrag van hun ouders.

‘Men kan geen goed zwaard smeden uit slecht ijzer’.