Ik denk dat iedereen het wel leuk vindt om een cadeautje te krijgen. Zelf vind ik dat ook leuk, een speeltje voor in de mand of één lekker plakje worst, dat kan ik echt wel waarderen. Er zijn ook mensen die het leuk vinden om cadeautjes te geven. Vol spanning wachten zij dan af of degene die het cadeautje ontvangt het ook echt leuk vindt. Mensen die moeite hebben om iets leuks voor iemand te vinden, geven vaak een cadeaubon.

De gemeente Montferland geeft ook graag bonnen. Deze worden dan uitgereikt aan mensen met bijvoorbeeld een bijstandsuitkering die van deze bonnen af en toe iets extra’s kunnen doen. Nu heb ik persoonlijk er niets op tegen dat mensen die het moeilijk hebben soms iets extra’s kunnen doen, maar wanneer deze bonnen geen geschenk meer zijn, maar een vanzelfsprekendheid, dan zet ik toch enkele vraagtekens.

Aangezien ik enige training heb gehad in speurwerk, heb ik mijn ogen en oren eens de kost gegeven en heb geconstateerd dat er mensen zijn, die dit door de gemeenschap betaalde gulle gebaar van de gemeente, misbruiken. Bijvoorbeeld door de haren te laten verzorgen door een van de duurste kappers van Montferland. Of een gezin die voor hun drie kinderen van deze bonnen drie laptops aanschaft en deze komen ophalen met een niet al te oude middenklasse auto. Nu kan het zijn dat het voor de gemeente standaard is dat een laptop tot een absolute noodzakelijkheid behoort en daar ga ik ook zeker geen discussie over voeren, maar dan denk ik dat één laptop toch zou moeten volstaan.

Ik weet niet of dit soort ‘cadeautjes’ nu vallen onder de noemer van het sociale gevoel voor de onderkant van de samenleving of populistisch gedrag van lokale politici. Maar één ding weet ik wel en dat is dat het erg gemakkelijk weggeven is met geld van een ander.

‘De ware, de ruime, de vorstelijke vrijgevigheid is tien tegen één uit andermans zak’.