DIDAM – Voor ouders met een klein gezin is het al lastig om hun kinderen tijdens de coronacrisis bezig te houden. Hoe is dat in een gezinshuis met acht kinderen, waarin ieder kind ook nog eens een beperking en gedragsproblemen heeft? “We proberen ze thuis zoveel mogelijk structuur en regelmaat te bieden”, zegt Sandra Gort van Driestroomhuis Didam.

Toen ze op 15 maart hoorde dat alle scholen tot zeker 6 april op slot gingen, maakte ze die zondag direct een nieuw dagprogramma voor de kinderen. “Voor alle kinderen geldt dezelfde structuur”, vertelt Gort. “Doordeweeks staan we elke morgen even vroeg op. Daarna ontbijten we en begint iedereen aan zijn schoolwerk. Om 11 uur gaan we een uurtje wandelen, fietsen, skeeleren of steppen met z’n allen. Na de lunch rusten we gezamenlijk. Vervolgens sporten we vijf kwartier met de kinderen, wordt er huiswerk gemaakt en tenslotte is er tijd voor ontspanning.”

Dat werkt goed, al was het voor iedereen wel even wennen. “Voor de kinderen is het lastig te snappen. Sommige kinderen hebben bijvoorbeeld geen idee wat anderhalve meter afstand betekent. Het is ook moeilijk uit te leggen dat ze niet naar school of stage kunnen, terwijl ze zelf niet ziek zijn. Dat is zelfs voor kinderen en jongeren zonder beperking al ingewikkeld. Gelukkig is er het Jeugdjournaal, dat het voor de meeste kinderen wat meer begrijpelijk maakt.”

Zorgen
Wat ook moeilijk is dat de kinderen nu geen bezoek mogen ontvangen en niet naar huis mogen, waardoor ze hun ouders niet kunnen zien. “Zij maken zich vaak zorgen over hun familie. Hun leven staat meer dan op zijn kop”, weet Gort. “Een moeder van één van de kinderen lag vorig jaar op sterven. Als zij het virus krijgt, is het waarschijnlijk fataal. Daar maakt haar dochter zich vreselijk veel zorgen over. We facetimen wel, maar dan wil je natuurlijk het liefst naar je moeder toe. Dat kan echter niet. Als iemand van het gezin het coronavirus krijgt, moeten we met z’n allen in quarantaine.” 

Praktisch geeft het echter ook problemen om ineens zoveel schoolgaande kinderen thuis te hebben. Zo was er niet ineens voor ieder kind een laptop of tablet beschikbaar. “Ze houden er geen rekening mee dat hier acht kinderen in één huis wonen. Daarbij krijgt de één iedere dag een app met de planning, de ander wekelijks. Je moet ze bovendien allemaal ’s morgens op gang helpen en uitleg geven. Eén van de kinderen zit op De Ziep (voortgezet speciaal onderwijs), waar hij geen huiswerk krijgt. Dat vond hij helemaal niet leuk, omdat de anderen wel huiswerk moesten maken. Nu hebben we voor hem ook geregeld dat hij wat taken krijgt.”

Dagelijkse wandeling
Verder blijkt ook het dagelijkse rondje buiten voor problemen te zorgen. Vooral bij anderen. Zo werd de groep de afgelopen weken regelmatig uitgescholden en toegeschreeuwd. “We wandelen, fietsen, skeeleren of steppen iedere morgen een uurtje met ons gezinshuis”, legt Gort uit. “Dan zijn we met tien of elf mensen buiten. Mensen snappen niet dat we één gezin zijn en menen daarom vervelende dingen naar ons te moeten roepen. De kinderen hebben daar echt last van.”

Ze roepen bijvoorbeeld dat ze niet met zoveel mensen buiten mogen zijn en dat ze de politie bellen. Dat heeft Gort echter zelf al gedaan. “We hebben eerst contact gezocht met de wijkagent om te vragen of het een probleem is als we met zijn allen naar buiten gaan. Dat is het niet, omdat we één huishouden zijn. Er is niemand ziek en als dat wel zo is, dan blijven we binnen. De kinderen weten dat ze afstand van anderen moeten houden. We doen dus alles volgens de regels. Vorige week heb ik een bericht op Facebook geplaatst om dit uit te leggen en mensen op te roepen na te denken voordat ze beginnen te schreeuwen. En volgens mij heeft het geholpen, want vanmorgen (vorige week maandag, red.) was iedereen heel vriendelijk.”