DIDAM – Word je 93 en kun je je verjaardag niet eens met je familie vieren. Het overkwam afgelopen zaterdag Fien Peters-van Dulmen. De hoogbejaarde woont in Tesma en kreeg donderdag te horen dat het zorgcentrum op slot ging. Ondanks alles maakte het verplegend personeel er toch nog een bijzondere dag van.
Haar vier dochters kregen het op afstand mee. “Ik ben naar Tesma gegaan met gebak, bloemen en cadeautjes en heb die bij de buitendeur afgegeven”, zegt dochter Alie Peters. “Ik heb mijn moeder wel door het open raam kunnen feliciteren. Mijn zussen hebben haar ’s middags nog verrast met een felicitatie. Het was heel zwaar, wetende dat dit wellicht haar laatste verjaardag was en dat we die niet samen konden vieren.”
Juist daarom waren de zussen zo blij met de zorg van het personeel van Liemerije. Zij verrasten hun moeder ’s ochtends al door met z’n vieren, als surrogaatdochters, aan het bed van mevrouw Peters te verschijnen. “Ze hebben voor mam gezongen en gezorgd dat ze toch een fijne dag had. Ook boden ze ons de mogelijkheid om te videobellen.”
Spandoek
Bovendien maakten de zorgmedewerkers een spandoek, die ze met een vlag en ballonnen buiten voor het appartement van mevrouw Peters legden. De tekst was ‘Mw. Peters 39 jaar’. “Mam maakte altijd grapjes dat ze 39 werd in plaats van 93”, lacht Alie. “De actie van het personeel voelde als een warme deken. We weten dat er goed voor haar wordt gezorgd en beseffen dat ze er alles aan doen om het voor de ‘oudjes’ zo fijn mogelijk te maken. Dikke pluim. De zorg is goud waard.”
Toch is het voor de zussen wel moeilijk dat ze voorlopig niet meer naar hun moeder kunnen. Mevrouw Peters kreeg tot en met donderdag dagelijks bezoek van haar dochters en soms ook vaker dan één keer per dag. “Het is voor ons allen erg emotioneel om niet bij moeder op bezoek te kunnen. Het hoorde bij ons dagelijkse patroon. Wij appten elkaar ook elke ochtend om door te even hoe het met onze mam ging.”
Nu bellen ze dagelijks met hun moeder. “Ook zwaaien we voor het raam. Dan wordt er meestal wel een traantje gelaten. Daar wordt mam ook emotioneel van. Ze zit in een rolstoel en kan niet veel meer. Haar bezigheid bestond uit het ontvangen van haar dochters. Elke ochtend om 10 uur stond er één op de stoep. Dit is voor haar een ontzettend gemis.”
Alie Peters beseft daarbij heel goed dat veel mensen nu verstoken blijven van bezoek en volledig afhankelijk zijn van de zorg. “Daarom wil ik de zorg graag in het zonnetje zetten. Het zijn toppers!”
