Afgelopen week stond er een groot artikel in de krant over de samenvoeging van de gemeenten Didam en Bergh tot één gemeente Montferland. Deze, voor enkele mensen, onnatuurlijke relatie blijft de gemoederen bezighouden. Is het niet de fysieke en psychische bult, het verschil in cultuur, dan wel de een of andere bestuurlijke beslissing, die er voor zorgt dat het vooral een op emotie gestoelde relatie blijft.

Nu de gemeente uit kostenoverweging heeft besloten om de raadzaal in ’s-Heerenberg te sluiten, zijn de rapen gaar. Het voormalige actiecomité voor behoud van het gemeentehuis in ’s-Heerenberg heeft de roestige strijdbijl weer opgepakt en trekt volop ten aanval om het laatste bestuurlijke bolwerk voor de stad te behouden.

Het is waar, de twee gemeenten verschillen van elkaar en hadden eigenlijk nooit bij elkaar moeten komen. Het is dat de toenmalige burgemeester van Didam er persoonlijk voor heeft gezorgd dat dit gedwongen huwelijk tot stand kwam, omdat hij vooral niet wilde dat Didam samen zou komen met Zevenaar. Een samenvoeging die veel vanzelfsprekender was geweest. Overigens is de samenvoeging tussen Bergh en Didam helemaal niet zo vreemd, want in een ver verleden behoorde Didam al tot het land van Bergh.

Is het de bestuurlijke beslissing die voor tweespalt zorgt, of zit het simpelweg in de mens die niet over de bult wil kijken, geen toenadering zoekt bij de buren om er samen iets moois van te willen maken. In een krantenbericht uit 1979 wordt de gemeente Bergh betiteld als zijnde een ‘probleemgemeente’. Dit predicaat kregen zij vanwege de grote onderlinge rivaliteit tussen de stad en de Berghse dorpen. Didam was toen nog niet eens in beeld. Zou het dan toch aan de mens liggen?!

‘Geen mens is een eiland, geheel op zichzelf’